Knettergek

Deze maand staat in het teken van presentaties aan commerciële- en supply chain over een duurzame voedselketen. In amper één uur lepel ik het sombere verhaal op over de uitdagingen die we kennen in de wereldwijde voedselketen: van gierende droogte en schrijnend verlies van biodiversiteit tot aan veranderende eetpatronen van onze uitpuilende wereldbevolking.. Alles komt voorbij.

Geen sappig verhaal voor in de kroeg, of voor tijdens de zondag brunch.. Desalniettemin heel belangrijk om je bewust van te zijn als inkoper- of verkoper van groenten en fruit. Over één ding worden we het (gelukkig) altijd snel eens: op deze manier produceren houden we zo niet lang meer vol.

Negative Nancy

Als ik mezelf hoor praten, zakt de moed me met regelmaat in de schoenen. Mensen zullen wel denken, wat een gezeik. Ze tunen uit bij een Negative Nancy. Het positieve gevoel dat ze over het algemeen hebben “Nederland doet het juist best goed, toch?” en “wij hebben toch veel zonnepanelen” of “wij komen ook vaak op de fiets naar werk hoor” .. schoffel ik in een krappe 60 minuten volledig onderuit. Ik kan de teleurstelling zien, horen, voelen. Wéér heb ik iets kapot gemaakt. Toekomstdromen op losse schroeven gezet.

Boodschapper zijn van een slecht bericht is geen makkelijke opgave. Soms denk ik dan ook dat ik ermee wil stoppen.. De zware, negatieve gedachten kosten flink wat energie. Ik maak er niet veel vrienden mee. Mensen denken over het algemeen liever in mogelijkheden dan in problemen en beperkingen. Minder is geen favoriet. Misschien moet ik wat meer luchtigheid brengen, zoals Maartje Bregman. Positiviteit trekt positieve dingen aan, niet waar?

Realiteit

Toch denk ik dat het belangrijk is om bewust te worden van wat er momenteel gebeurt. Het echte verhaal te horen. Een eerlijke spiegel voor te houden. Voordat het te laat is. Wegkijken, zoals we lang hebben gedaan, is geen optie meer. En dat mág pijn doen. Sterker nog, dat moet. Pijn is nodig om verlangen naar verandering te creëren. En verandering is nodig om dingen anders, beter te doen.

Na die worsteling, die deur op je neus, moet er een perspectief zijn. Een manier om er weer uit te klimmen. Niet te lang blijven hangen. Anders raken mensen gedesillusioneerd. En haken ze - misschien wel voor altijd - af.

Volhouden

En dan voel ik ‘m vaak weer. Mijn gevoel van hoop en innerfire. Want de enige manier om de kans op een goede toekomst te vergroten, is door het roer om te gooien en te verduurzamen. De huidige weg loopt sowieso dood. Onze kans als mensen, zit ‘m niet in volhouden wat we altijd deden, maar juist in het anders doen. Minder verspillen, meer hergebruiken en de natuur versterken.

De kracht zit ‘m in het verlangen naar dat betere toekomstperspectief, voor onszelf en komende generaties. Dáár zit de energie, en geven vertrouwen dat het anders moet. Het helpt om vol te houden, in ieder geval als ik zelf door de bomen het bos even niet meer zie.